Wernisaż wystawy Jagody Dobeckiej ‘Pod pniem mieszka pająk’

Podnosząc kamień lub pień nieustannie zaskakuje nas obecność życia, w tych wydawałoby się nieprzyjaznych warunkach. Pod pniem mieszka pająk brzmi jak dziecięce obwieszczenie zdumiewającego odkrycia. W moich pracach odwołuję się do dzieciństwa jako okresu otwartości i gotowości na przyjęcie tego, co nowe. Wspominanie beztroskiego dzieciństwa jest szukaniem komfortu, czymś powszechnym i potrzebnym. Z tej pozycji staram się zrozumieć co i kto miał wpływ na to, kim dzisiaj jestem. Moje prace są dokumentacją transformacji i procesu akceptacji, ale także stwarzaniem rzeczywistości pełnej zrozumienia i miłości.
Postać pająka jest nieprzypadkowa, albowiem nawiązując do harawayowskiej koncepcji macki — tentaculum pochodzącego od tentare — czucie, próbowanie, wskazuje na pajęcze odbieranie świata oraz symboliczne znaczenie pająka, jako figury chtonicznej, strażniczki życia, tkającej jego delikatną nicią.
Utrata popycha do zwrotu ku przeszłości. Można się zagubić pomiędzy nostalgią i tęsknotą a potrzebą przeżycia żałoby. Każdy z tych stanów ma jednak swoją specyfikę i istotnym jest ich nazywanie. Odwołując się do własnych doświadczeń, przyglądam się różnym aspektom straty. Poszukuję sposobów na jej kolektywne przeżywanie oraz elementów dających poczucie bezpieczeństwa. Nie tylko za pomocą języka wizualnego, ale także narracji literackiej snuję opowieści, w których przeszłość pozwala nam zrozumieć teraźniejszość oraz spekulować o przyszłości.
Bardzo chciałabym, żeby odbieranie moich prac było jak spotkanie z nostalgicznym wspomnieniem w drewnianej chatce na wzgórzu. Może nie jest najwygodniej, ale jednocześnie jest ekscytująco, bo jeśli damy sobie szansę, to odkryjemy na nowo rzeczy, które już kiedyś poznaliśmy. Poczujemy się jak mała dziewczynka, która ukrywa się w domku na drzewie, gdzie nikt jej nie może znaleźć, czująca ukojenie płynące z tego oderwania. Rano w tej chacie budzą nas ciepłe promienie słońca odbijające się od liści drzew, a w nocy usypiają masywne okoliczne wzgórza i miasto w oddali z tysiącem migoczących, żółtych światełek. To takie momenty, kiedy możemy poczuć, że jesteśmy niewielką częścią czegoś dużego i zachwycić się tym z dystansu.

JAGODA DOBECKA (ur. 1991 w Bystrzycy Kłodzkiej) absolwentka malarstwa Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu, doktorantka Szkoły Doktorskiej Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie. Współzałożycielka i członkini grupy Wykwitex działającej w latach 2017-2020.
Jej prace brały udział w wystawach indywidualnych i zbiorowych, m.in.: Niepokój przychodzi o zmierzchu, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki (Warszawa 2022), Sugar and Salt, Galeria Monopol (Warszawa 2022), Żabka i Pajęczyca, Fundacji Rodziny Staraków, (Warszawa 2022), Apostasia: Rituals of Letting Go, Garage Gallery (Praga 2021), All the lights that lead us there are blinding, Galeria Łęctwo (Poznań 2021), Limits of Imagination (Institute of Anxiety), Galerie hlavního města Prahy (Praga 2020). Uczestniczka programów rezydencyjnych MeetFactory w Pradze, KAIR Košice Artist in Residence, Goyki3 w Sopocie, ssesi.space w Brnie. Finalistka 13. Konkursu Gepperta. Stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Prezydenta Miasta Wrocławia. Nominowana do Nagrody WARTO w kategorii Sztuki Wizualne (Wrocław 2021).
W swoich realizacjach poszukuje sposobów na kolektywne przeżywanie stanów związanych z utratą oraz elementów dających poczucie bezpieczeństwa. Interesują ją utylitarne strategie sztuki inicjujące przestrzenie nawiązywania i poszerzania relacji oraz zmiany hierarchii społecznych.